پادشاه مهربانی

 نگاه عاشقانه و معصومانه تو بود**

زيباترين سخني كه شنيدم**

 سكوت دوست داشتني تو بود**

زيباترين احساساتم گفتن**

 دوست داشتن تو بود**

**زيباترين انتظار زندگيم

 حسرت ديدار تو بود**

**زيباترين لحظه زندگيم

 لحظه با تو بودن بود**

زيباترين هديه عمرم**

 محبت تو بود**

زيباترين تنهاييم **

گريه براي تو بود**

**زيباترين اعترافم عشــــق تو بود**    

بدو می گفتم

          زندگی نغمه ی یک سار درون بیشه ست

                    همنوا با وزش باد سحر

                              رنگ یک میخک سرخ

                                        در هم آمیخته با رایحه ی شببوهاست

زندگی چون میوه ست

          با طراوت، شاداب

                    پر از الطاف خدا

                              پر از اندیشه ی ناب بشری

او ولی یک نظری دیگر داشت

          او ولی سخت مسر بود بر این، که جهان پاک فریب و رنگ است

                    زندگی رایحه نیست

                              زندگی لطف ندارد بر ما

                                        چون که ما شاه نه ایم، زندگی بی خودی است!

من ولی باز بدو می گفتم

          زندگی راز گل سرخ لب باغچه است

                    بایدش بو بکشی صبح به صبح

                              اگرش پژمردند، دیگرش باید کاشت

                                        اینچنین باید کرد، تا که رازش را درک کنی

او ولی می گوید، زندگی چون خار است، گلش همواره خیال

          زندگی خاطره ای چون واقع، لیکن همواره به خواب

                    زندگی دیوار فرو ریخته ای ست

                              که بدو تکیه نشاید دادن

                                        زندگی شانه ی پر درد و غم پیری ها ست

گفتمش زندگی آن برگ لطیف نعناست

          او ولی گفت که نعنای به کل زرد شده

گفتمش زندگی آن آب گوارای لب چشمه ی عمر

          او ولی گفت که یک چشمه ی پر گل گشته

گفتمش زندگی آن سبز خیال دشت است

          او ولی گفت که دشت گله اش گرگ زده

گفتمش زندگی آن کلبه ی چوبی ست به دور از غوغا

          او ولی گفت درون شب و تنها مانده

گفتمش زندگی آن ترنم پاییز است

          او ولی گفت که سیل به در و دشت زده

گفتمش زندگی آن صلابت کوهستان...

          او ولی گفت دهی زلزله ای سخت زده

گفتمش زندگی آن آبی دریای خیال...

          او ولی گفت که یک غرقه ی بر موج زده

گفتمش زندگی آن ساحل آرام زمان...

          او ولی گفت زمان چون سونامی باد زده

گفتمش زندگی آن بازی هاست، توی گندم زاران

          او ولی گفت که کابوس سر کودکی است

گفتمش زندگی ما همه چون کودکی است

          او ولی گفت همین که همه را دوست دارد، کودک بیچاره

                    درکش این قدر پایین که نداند فرق دوست و دشمن در چیست

                              هر کسش قاقا داد، او چقدر خوب و عزیز

                                        لیک حتی گاهی آن که پاک است و بری، بایدش سخت بدو دشمن بود!

گفتمش زندگی از منظر تو این گونه ست؟

          گفت آری مگرش چون بینی؟

گفتمش سخت تهی از یک چیز

          گفت آن چیز دگر چیست که ما را کشتی؟!

گفتمش عشق است، عشق...

                                                                                                              و دگر هیچ نگفت!...

 الان نصف شب است واین سوال درفکرم می پیچید.چطوری ازش بپرسم؟

هرزمان که بخواهی ازکنارت خواهم رفت

تابفهمی چه باشم چه نباشم ،عاشقتم

 نمی دانم چگونه به تو بگویم دوستت دارم نه از آن دوست داشتن ها که همیشه به هم می گوییم نه دوست داشتنی دیگری با اینکه این نامه را برای تو می نویسم اما باز هم ترسی مبهم وجودم را به تسخیر خود در آورده است نمی دانم از گفتن حرف های دلم می ترسم از عکس العمل تو که همه ی زندگی من را مثل کف دستت می دانی می ترسم می ترسم 

ستاره پشت ستاره نگا یعنی این

دو چشم روشن اما سیاه یعنی این

به ریزش باران دو دست آبی او

گرفته اند مرا سرپناه یعنی این

شبی که غربت جاده مرا صدا می کرد

اشاره کرد به این سو که راه یعنی این

هنوز سنگ صبور من و غزلهایم

نشسته پای دلم تکیه گاه یعنی این

فرشته های نگاهم به سجده افتاده اند

چه نگاه قشنگی نگاه یعنی این

 ... پناه آرم كدامین سوی

! پریشان حالم و بی تاب می گریم

... و قلبم بی امان محتاج مهر توست

 تظاهر به بی تفاوتی،

تظاهر به بی خیـــــالی،

به اینکه دیگــــر هیچ چیز مهم نیست... اما . . .

 پاییز بمان

کجا می روی؟

من هنوز دلتنگم

هنوز دستهایش را نگرفته ام

پاییز بمان

قول داده بود

تا تو نرفته ای برگردد

 مطالب روخوندی هرچه دلت میخاد تونظربرام بنویس؟!